Verhuisbericht

Dit blog is verhuisd naar een nieuw platform, te bereiken op www.bijoeben.nl. Ik zie je graag daar!

Over wat een stresskip je bent

Stress is een natuurlijk mechanisme in ons lichaam dat ons helpt in moeilijke situaties.
Als er gevaar dreigt is het handig als je lichaam in opperste staat van paraatheid wordt gezet. Moet je vechten of vluchten? Bij dreigend gevaar of als je ergens van schrikt gaat je bloeddruk omhoog, je hart gaat sneller kloppen, je gaat sneller ademen en wordt er glucose naar de spieren gestuurd zodat je klaar bent voor actie. Je zit in full combat modus. Wat gaat het worden, fight or flight? Ook al is er niet eens een werkelijke dreiging, je staat helemaal strak. Het werkt ook aanstekelijk. Als jij angstig om je heen kijkt of schrikt, gaan bij de mensen om je heen ook direct de alarmbellen af en staan zij ook binnen no-time met de spreekwoordelijke vuisten omhoog. Iemand schrikt van een blaadje dat in haar nek valt en iedereen denkt dat er een aanval van mensetende spinnen is. Superhandig systeem voor de groep. Je kijkt met alle ogen tegelijk en reageert ook met zijn allen om gezamenlijk terug te kunnen slaan. Of het met zijn allen zo snel mogelijk op een lopen te zetten.

Lees verder op bijoeben.nl

Over jouw rol als drugsdealer

In voorgaande blogs heb je kunnen lezen dat er allemaal mechanismen zijn die je in leven houden, je beschermen en je voortbestaan mogelijk maken. Je hebt een automatische piloot en je hebt angsten. Om dit te sturen ben je je eigen drugsdealer. Je deelt stofjes uit om je te belonen of te behoeden. Er is een aantal stofjes in je hersens dat ervoor zorgt dat je je goed voelt. En dat werkt verslavend.
De eerste twee stofjes helpen je dagelijks te overleven. De andere twee gaan vooral over samenwerken in een groep. Zoals je in mijn blog over je angsten hebt kunnen lezen wil je successen behalen en er bij horen. In deze volgorde behandel ik ze ook. En dat is jammer, anders zou ik het acroniem 'DOSE' kunnen gebruiken.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over je angsten

Je ouderwetse rare mensenbrein is continu bezig met het detecteren van gevaar en het zoeken naar genot. Je wil overleven. Daardoor heb je allemaal emoties.
Emoties zijn feedbackmechanismen die ons vertellen of iets waarschijnlijk goed of waarschijnlijk slecht is. Ze helpen je te leren, waarschuwen je en sturen je. Allemaal om te overleven en voort te planten. Want dat willen we. Allemaal.

Ons brein kent geen onderscheid tussen werkelijkheid en fictie. Je brein neemt alles aan als waarheid. Dat is best vervelend als datzelfde brein zich richt op leven en overleven en continu bezig is met het spotten van gevaar. Zeker als dat brein langzamer evolueert dan de wereld om ons heen.
Het meeste gevaar dat we zien is er dan ook niet. In zoverre, het is niet levensbedreigend. Het voelt misschien niet helemaal lekker, het is spannend en je gaat er van zweten, maar dat is het dan ook wel.
Er zijn twee universele angsten van de mens. De angst om te falen en de angst om er niet bij te horen. Iedereen heeft hier in meer of mindere mate last van.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over waarom je zou willen veranderen

Vorig jaar wilden we graag iets goeds doen. Een bijdrage leveren. Wij wilden bejaarden gelukkig maken met een tour op Schiphol. Dus togen we af naar een bejaardentehuis en laadden onze leaseauto’s vol oude vandagen. We waren net de A2 op gedraaid toen de oude man naast me op de passagiersstoel zei: “O, wat is dit mooi. Ik ben al zolang niet op de snelweg geweest. Het is nu al een geslaagde dag!”

Wij weten niet wat ons gelukkig maakt. We doen de hele tijd dingen die ons juist niet gelukkig maken. Ondanks dat de kennis over wat ons we gelukkig maakt gewoon voorhanden is.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over de onterechte angst om je medewerkers te laten ontdekken wat ze willen

Vandaag heb ik de 200e deelnemer aan de training gebaseerd op mijn boek 'En nu jij!' mogen verwelkomen. Voor de 200e keer heb ik iemand het hoofd op hol gebracht met een stappenplan, modellen, theorie, filmpjes en oefeningen. Maar vooral heb ik voor de 200e keer gezien hoe mensen in staat zijn zichzelf in beweging te brengen. In beweging naar hun doelen. Naar meer leuke dingen doen. Naar geluk zelfs.
"Maar Frank, wat heb ik er nou aan als ik mijn medewerkers naar jou stuur? Dan nemen ze vervolgens allemaal ontslag!" Een vraag die ik geregeld krijg. En dat kan terecht zijn. Als je je medewerkers niets meer te bieden hebt dan wat ze nu doen. Als je ze het liefst vastgebonden achter hun bureau houdt en ze altijd wil laten doen wat ze gisteren ook deden. Maar dat wil je niet.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over de vraag of geld gelukkig maakt

Nee. Geld maakt niet gelukkig. Een klein beetje meer geld maakt, tot op zekere hoogte, gelukkiger.
Tijdelijk. Maar mensen die op jonge leeftijd gelukkig zijn, worden later rijker, ontdekte biologisch psycholoog Meike Bartels van de Vrije Universiteit Amsterdam. Onderzoek van zowel Nobelprijswinnar Daniel Kahneman als professor en emeritus-hoogleraar aan de Erasmus Universiteit Ruut Veenhoven toonde aan dat er boven een inkomen van zo’n € 70.000 per jaar geen verband meer is tussen de stijging van het inkomen en het geluksgevoel. Blijkbaar ben je met dat inkomen in staat volledig te voorzien in de basisbehoeften van Maslow. Voor de hogere treden van de piramide speelt geld geen rol. Veel geld maakt dus niet gelukkiger. Wie meer verdient, wordt er niet gelukkiger van, maar wel tevredener. "Wij concluderen daaruit dat geld tevredenheid koopt, maar geen geluk", aldus de onderzoekers. De meest waardevolle dingen kosten het minste geld.
Ook de Amerikaanse professor Richard Easterlin ontdekte in 1974 dat er geen correlatie bestaat tussen het Bruto Nationaal Product en het rapportcijfer dat de bevolking van een land zichzelf gaf voor het geluksgevoel.
Niet in staat zijn in de basisbehoeften te voorzien heeft wel invloed op het geluksgevoel. Geen geld maakt wel ongelukkig.
Als je gelukkig bent, ben je socialer en actiever en dit leidt dan weer wel tot meer succes en daarmee meer inkomen.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over een gekleurde bril

"Help, op welk liedje lijkt dit liedje?" las ik op mijn scherm. Een appje van een vriendin. Hmmm, even luisteren. "Vooral het snelle stukje aan het begin." Ik hoorde iets wat leek op een nummer van Clapton. Deze? Nee. Maar die bedoelde ik ook niet. Die piano lijkt op iets van Simply Red. Maar dat was het ook niet. Eigenlijk een onmogelijke vraag. Want hoe kom ik er nou achter wat zij hoort in een nummer? Dat wat zij hoort hoeft helemaal niet te zijn wat ik hoor.
"Heb het idee dat het op een nummer uit de 80's lijkt en de tekst 'I don't know where I'm going' bevat", voegde ze toe. Mijn muziekkennis werd op de proef gesteld. Luisteren. Nog een keer luisteren. Nu ben ik ook muzikant. De technische benadering dan maar. "Dat snelle stukje aan het begin is een heel vaak gebruikt rijtje aflopende akkoorden", stuurde ik terug. De aanwijzing over de tekst leidde me af. "Dat met 'I don't know where I'm going' en zo'n rijtje akkoorden zit ook in 'Flying Blind' van Ilse DeLange, maar die zal je niet bedoelen", vulde ik aan. En welk nummer van Clapton was het nou? Deze! Nee.
Shit. Ondanks dat ik helemaal niet de wandelende Shazam ben die mensen in mij zien was dit natuurlijk een uitdaging om niet te laten liggen. En ik hoorde wat ze bedoelde. Dacht ik.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over hoe fijn het is dat je geen idee hebt wat je doet

Je brein doet van alles op de automatische piloot. Gelukkig maar. Het rondpompen van je bloed, ademen, best fijn dat dat allemaal vanzelf gaat. En zo zijn er nog tal van activiteiten die je nu aan het ondernemen bent zonder dat je het echt door hebt. Maar niet alleen deze vitale functies werken door zonder dat je het bewust hebt bedacht. Ook dat je ogen van links naar rechts van letter naar letter bewegen, deze omzetten in taal, de taal koppelen aan kennis en ervaringen en vervolgens een mening vormen is niet iets wat je stap voor stap hoeft te bedenken. Een bladzijde heb je al omgeslagen voordat je door had dat je al zover was. Je verwerkt de geluiden om je heen, je slaat een vlieg weg, je knijpt met je ogen voor het licht, je krijgt kippenvel, je gaat even anders zitten, je krabt aan je been, je kijkt even weg omdat je iets wil laten bezinken.

Zelfs mensen die na een ongeval in vegetatieve toestand (hersendood) verder leven kunnen nog reageren op simpele vragen. Er zijn nog steeds processen actief die automatisch gedrag aansturen, ondanks dat de mensen niet meer bij bewustzijn zijn of ooit zullen komen.

Vroeger ging er een leuk geintje door de klas. Als je het niet kent, doe eens even mee.
Trek met je vinger 30 seconden aan het lusje van je riem aan je broek aan de voorkant. Heb je geen lusje, haak dan je vinger achter iets anders (de tafel, de leuning) en trek 30 seconden omhoog.
Laat je vinger los en leg je arm ontspannen neer.
Zie wat je doet? Voel je je arm omhoog gaan? Dat was je helemaal niet van plan. Maar toch deed je het. Jij. Niemand anders.

Mensen die paddo's gebruiken zien altijd roze olifantjes. Dat komt niet door de werkzame stoffen in de paddo's, dat komt omdat iedereen altijd zegt dat je roze olifantjes gaat zien als je paddo's gebruikt. Je hersenen werken op dat moment niet 'normaal', maar vallen terug op basisfuncties. En daar staat ergens opgeslagen dat je roze olifantjes ziet als je paddo's gebruikt. Dus dan wordt dat voor je geregeld.

Hoe werkt dat?

Lees verder op bijoeben.nl.

Over de lange weg die leidt naar geluk op de werkvloer

Over het belang van geluk op de werkvloer is eigenlijk iedereen het wel eens. En of het nou geluk genoemd moet worden of niet, medewerkertevredenheid, betrokkenheid, bevlogenheid, het zijn dossiers die wel ergens tijdens directievergaderingen op de agenda voorbij komen. Toch krijgt het uiteindelijk maar een beperkte hoeveelheid aandacht. De waan van de dag en de korte termijn winst winnen het van investeringen in de medewerkers. In mijn praktijk kom ik dit vaak tegen. Iets te vaak, wat mij betreft.

De arbeidsmarkt is volop in beweging, daardoor is er veel talent beschikbaar. Dat is fijn voor organisaties, want die kunnen dat talent aantrekken. Er gaat veel geld naar arbeidsmarktcampagnes om dat talent te verleiden aan boord te komen. Het is vrij gebruikelijk om het aantal sollicitanten te meten voor en na de campagne, waarmee je de effectiviteit van de campagne en dus de return on investment (ROI) kunt berekenen.
Maar met de achterdeur open kun je werven wat je wil, dan haal je je groeidoelstellingen niet. En organisaties, zeker organisaties in handen van investeerders, willen groeien.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over wat ons gelukkig maakt

Onderweg naar mijn nieuwe boek deel ik graag mijn inzichten. Soms als losse blog, soms een paragraaf die ik heb geschreven. Hieronder een stuk dat in de inleiding terug zal komen. Hierin ga ik in op de vraag wat ons gelukkig maakt. Laat je me weten wat je er van vindt?

In ‘En nu jij!’ leg ik uit dat het hebben van doelen belangrijk is en zelfs een voorwaarde voor gelukkig leven. We hebben het nodig een beetje te dromen over de plek waar het leven nóg beter zal zijn, de fase waarin we ons nóg gelukkiger zullen voelen. De lokroep van dit beeld houdt ons nieuwsgierig en levenslustig. Die nieuwsgierigheid en onze verwachtingen over het leven stráks kunnen ons huidige leven verrijken. Wie verwacht dat de manier waarop hij werkt, de invulling van zijn vrije tijd of relatie, straks leuker zal zijn, máákt ook meer van zijn baan, liefdesleven en hobby’s, blijkt uit onderzoek. Mensen met plannen hebben meer plezier, intensere contacten en zijn gemotiveerder.
Het bereiken van doelen is ook belangrijk, zodat je successen kunt vieren en het idee hebt dat je vooruit komt. Ook leg ik uit dat het niet gaat om de ‘pursuit of happiness’, een streven naar geluk, maar dat het gaat om gelukkig zijn in het heden.

Gelukkig zijn is niet af te dwingen, maar wel te stimuleren. ‘En nu jij!’ is een soort handboek om zoveel mogelijk geluk uit je werk te halen. De basis daarin is mijn geluksmodel.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over nieuwsgierigheid en outside the box denken

Ik heb geen speciaal talent, ik ben slechts nieuwsgierig. - Albert Einstein

Nieuwsgierig zijn betekent dat je jezelf laat verwonderen door de dingen die om je heen gebeuren. Dat je de dingen niet zomaar aanneemt als waarheid. Dat je dingen niet zomaar accepteert omdat iemand het zegt of zelfs omdat ze gebeuren.
Dingen die gebeuren, gebeuren misschien wel helemaal niet. Jij ziet het op de manier hoe jij het ziet, maar voor de persoon naast je kan dit volledig anders ervaren worden. Jij kijkt door jouw bril, hij door ie van hem. En dat leidt tot allemaal aannames, waarvan er veel onterecht zijn.

De grootste nieuwe ontdekkingen worden gedaan door nieuwsgierige mensen, die niet geloven dat de beperkingen waardoor we ons dagelijks laten leiden werkelijk zijn. Zij denken 'outside the box'. Een modeterm waar ik niet zo van hou, maar met de uitleg er bij is het wel te pruimen.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over de onzin die je leven zin geeft

Vakantie slaat eigenlijk nergens op. Maanden, zo niet het hele jaar sparen, zowel geld (inclusief vakantiegeld) als vakantiedagen om dan even een paar dagen of als het meezit weken niet te hoeven werken, maar er even lekker uit te zijn. En juist daarom is het zo fijn. De dingen die we niet doen om het doel ervan, maar vanwege het doen zelf zijn de dingen die je juist wil doen en ook zou moeten doen. Volg je het nog?
Dat heb ik niet bedacht, maar dat deed Aristoteles al een tijdje terug. Dat las ik tenminste op het strand in het boek 'Standpunten' van Svend Brinkmann. Als het goed is ga je niet op vakantie omdat je zo graag je vakantiegeld of je vakantiedagen in een klap uitgeeft, of enkel om die bestemming te bereiken. Juist het op vakantie zijn is wat het leuk maakt. Niet dat je je werk niet leuk vindt, maar je hebt nu eenmaal af en toe ook een deload-week nodig. Net als bij het sporten. Een oplaadpunt. De boog kan niet altijd gespannen zijn.

We doen heel veel dingen die nergens op slaan. En inderdaad is het zo dat juist die dingen die helemaal geen nut hebben, de leukste dingen zijn. Een mooi voorbeeld van een zinloze bezigheid is het uitoefenen van een hobby. Postzegels verzamelen, modeltreinen bouwen, vissen (om iedere gevangen vis voorzichtig weer terug te zetten!), allemaal onzinnige activiteiten. Met je vrienden de kroeg in? Slaat nergens op! Gezellig met je partner uit eten? Onzin! Het beoefenen van een sport zou nog kunnen omdat het je fysiek fit maakt, maar waarschijnlijk drink je daarna nog een biertje met een bitterbal en dan is dat effect wel weg.

Juist de onzinnige dingen geven het leven zin.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over de wisselwerking tussen je aanleg en je omgeving

Ons DNA is een product van eigenschappen die we van onze ouders mee hebben gekregen. Ik heb het vaak over 'aangeboren' eigenschappen. Naast die aangeboren eigenschappen heb ik het dan over de 'omgeving'. In mijn blog begin mei beschreef ik nog hoe 30% van je geluksgevoel aangeboren is en hoe 25% door verschillen in levensomstandigheden (toeval en omgeving) wordt bepaald.
Inmiddels ben ik weer wat verder met mijn onderzoek voor mijn tweede boek 'En nu echt!' en kom ik er achter dat de factor 'omgeving' een zeer interessante is.

Al vanaf de conceptie begint de omgeving op ons in te werken. Daarmee is de term 'aangeboren' versus de 'omgeving' al meteen wat discutabel.

Lees verder op bijoeben.nl.
 

Over hoe je je tijd dubbel kunt besteden

Nu mijn winkel steeds serieuzere vormen begint aan te nemen krijg ik steeds vaker de vraag waar ik toch de tijd vandaan haal. Trainingen geven, boeken schrijven, optreden als spreker... Hoe dan?
In de basis is het al een rare vraag 'waar ik de tijd vandaan haal'. Want je kunt tijd helemaal niet ergens halen. Tijd is niet te koop. Je kunt de tijd niet nemen, je kunt niemand de tijd geven, de tijd is. Tijd is gratis. Tijd gaat voorbij. Met 1440 minuten per dag en dat is elke dag genoeg. Er is geen dag geweest dat de tijd gestopt werd om nog even iets af te maken voordat de volgende dag begon. Schrikkeldagen en -secondes daar gelaten.
Een dooddoener is 'er is geen tijd alleen prioriteit'. Zoals bij elke dooddoener, is ook deze hartstikke waar. In tegenstelling tot geld, dat je maar één keer kunt uitgeven, is tijd wel dubbel te besteden. Maar voordat je je tijd dubbel kan gaan besteden moet je eerst kijken hoe je je tijd nu besteedt.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over het nieuwe normaal

Alleen jijzelf kunt jezelf veranderen. Niemand anders. En je kunt ook alleen jezelf veranderen. Niemand anders. En toch hebben de mensen om je heen een grote invloed op je.
Zoals Stephen R. Covey met zijn 'circle of influence', als onderdeel van zijn beroemde seven habits al uitlegde heb je alleen directe invloed op je eigen acties. Buiten die cirkel van invloed is er een cirkel van betrokkenheid (circle of concern) waarin je wel invloed kunt uitoefenen, maar het maar de vraag is wat het effect daarvan is. Dat hangt er vanaf wat je relatie met die ander is, of die er voor open staat, etc. Kortom, of die ander zich door jou laat beïnvloeden.

Als we dit weten, hoe kan het dan dat een bedrijfscultuur zoveel invloed heeft op het gedrag van mensen?

Lees verder op bijoeben.nl.

Over je comfort zone

Een nieuw format. Is het een powerpoint? Is het een vlog? Het is een flowerpoint. In een flow meegenomen worden door een powerpoint, als video in een blog. Lekker achterover zitten en kijken en luisteren (geluid aan dus). Meelezen kan ook onder de video, of via de ondertitels.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over wat jouw geluksgevoel bepaalt

Gisteravond was ik in de Ziggo Dome bij het concert van John Mayer. Iemand waar ik naar op kijk in vele opzichten. Een geluksmoment. Op de setlijst stond onder meer In the Blood, dat mij inspireerde tot het schrijven van deze blog.

How much of my mother has my mother left in me?
How much of my love will be insane to some degree?
And what about this feeling that I'm never good enough?
Will it wash out in the water, or is it always in the blood?
John Mayer - In the Blood

In mijn vorige blog legde ik mijn stelling 'mensen zijn rare dieren' uit. Een stelling die ik de laatste tijd tenminste een keer per dag gebruik en die altijd wat toelichting vraagt. die toelichting heb ik dus maar opgeschreven vorige week.
We zijn rare dieren en richten ons van nature vooral op overleven en voortplanten. Het uit de weg gaan van gevaar en het voortbestaan van onze soort. Deze biologische en neurologische basis zorgt ervoor dat we behoudend zijn in onze dagelijkse keuzes. Daar hebben we allemaal in meer of mindere mate last van. Natuurlijk brengt het ons ook ontzettend veel, het heeft ons tenminste gebracht waar we nu zijn. Er van uitgaande dat dat een positief iets is.

Hoeveel last we hebben van dit natuurlijke gedrag is erg persoonlijk. Net als er veel meer factoren zijn die uiteindelijk ons geluksgevoel bepalen.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over hoe mensen rare dieren zijn

"Is dit algemeen bekend?", vroeg een van de deelnemers van mijn training vorige week verbaasd en bijna verontwaardigd. Ik had net een flinke monoloog afgestoken over hoe ik vind dat mensen zulke rare dieren zijn. Over hoe primair we reageren. Over hoe slim we denken te zijn en hoe uniek, maar dat we uiteindelijk allemaal dezelfde domme denkfouten maken.

Ik heb net 'Wij zijn ons brein' van Dick Swaab uit. Al bijna een klassieker en deze kon niet in mijn repertoire ontbreken. Het boek staat boordevol kennis over het menselijk brein en de werking er van. Een mooie aanvulling en onderbouwing van mijn kennis. Een hoop klepels bij klokken.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over een leven lang leren en waarom dat geen luxe is

Woensdag heeft de SER een advies uitgebracht voor een individuele leerrekening, waarmee werknemers verantwoordelijkheid krijgen over hun eigen bijscholing. Werknemers, werkgevers en scholingsfondsen kunnen geld storten op deze rekening, die door de overheid fiscaal gunstig moet worden behandeld. Een leuk idee om medewerkers te stimuleren die regie te nemen voor hun eigen ontwikkeling. Vorige maand kopte het FD echter 'Werknemer voelt geen noodzaak om in zichzelf te investeren'. In het artikel pleiten twee directeuren van Rabobank voor meer flexibiliteit in het arbeidsrecht en een scholingsrugzak. "Werknemers moeten zich realiseren dat hun baan eindig is, en dat ze een veel grotere verantwoordelijkheid hebben om een nieuwe loopbaan te vinden. Dat kan een werkgever niet voor je doen." Aldus Rabo's directeur kennisontwikkeling Barbara Baarsma, die ook meeschreef aan het SER-advies.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over hoe jij alles al weet

"Ik ga jullie niets vertellen, want jullie weten alles al." Daarmee opende ik een workshop een tijdje terug. Het geven van trainingen over persoonlijke ontwikkeling, motivatie en geluk is het mooiste wat er is. Aan het einde van de dag terug kunnen kijken en zien dat een aantal mensen echte stappen hebben gezet en hebben ingezien hoe makkelijk het eigenlijk is om de juiste stappen te zetten is prachtig. En dan het idee dat ik daar een rol in heb kunnen spelen. Ik zeg geregeld dat het mij fascineert hoeveel mensen zich elke dag naar een kantoor slepen om daar iets te doen wat ze niet leuk vinden. Of om daar dan te gaan zitten zeuren over wat er allemaal zo slecht is. Zelfs iets doen wat 'ook best leuk' is, is al zonde. Zonde van je energie, zonde van je (werk)plezier en zonde voor je omgeving. Als je doet wat je leuk vindt word je beter in waar je goed in bent. En als je je egoïstisch richt op jouw klavertje vier dan lever je meer op voor jezelf en voor je baas.
En het mooie is dat je het recept voor al dit moois al in je hoofd hebt zitten. Door coaching of training, gecombineerd met stevig denkwerk en een hoop rust kan je dit naar boven halen. Vervolgens kan je er mee aan de bak. Nadat je hebt bepaald welke stappen jij wil zetten kun je je omgeving inschakelen. Je gaat je profileren vanuit je doelen, vanuit je missie.
Sinds ik mij profileer als trainer en coach en zeker sinds mijn boek uit is kom ik steeds meer in contact met mensen die ook in dit vak zitten. En zo kom je op interessante plaatsen.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over het vervullen van mijn missie

Ineens was er een boek. Dat was helemaal niet de bedoeling. Ik begon zeven jaar geleden van me af te schrijven. "Om het te delen of om het kwijt te zijn. Eens kijken of het werkt. Eens kijken of ik reacties krijg. Kijken of iemand er wat aan heeft. Kijken of ik vind dat ik er wat aan heb.", schreef ik in mijn welkomstblog in maart 2010. In mijn eerste 'echte' blog de volgende dag vroeg ik me al af of "eigen gewin niet vanzelf [komt] als je het beste voor het bedrijf nastreeft". Later die maand schreef ik over het gras van de buren dat zo groen lijkt in de lente. Maar in april begon het blog voor mij te werken. Ik schreef een vervolg over het gras van de buren. Het gaat niet om weggaan, het gaat om ergens zijn. Ik schreef over veranderen, maar nuanceerde meteen de volgende dag dat het niet gaat om de verandering, maar om waar je bent. Het gaat niet om de bestemming, zelfs niet om de reis. Het leven is een trektocht. De basis van mijn denkraam was geboren.
Jarenlang schreef ik, bedacht ik, concludeerde ik, herzag ik, verfijnde ik, bediscussieerde ik en schreef ik verder. Twee jaar later presenteerde ik mijn raamwerk (de pagina waar ik naar verwijs bestaat inmiddels niet meer). Een stappenplan voor persoonlijke ontwikkeling. En zo bouwde ik steeds verder. Steeds meer puzzelstukjes bouwden op tot een steeds sterker verhaal. En ieder puzzelstukje creëerde de vraag naar een nieuw stukje. Het werd een dominospel. En zo begon de vraag 'wanneer komt je boek uit?' steeds vaker voorbij te komen. Maar nee, ik? Een boek schrijven? Dat kan toch niet? Nee, dat ging niet gebeuren. Wat dachten ze wel? Maar mijn redenen om het niet te doen werden steeds slechter. En van het een kwam zo het ander.

Lees verder op bijoeben.nl.