Over egoïstische zelfdiscipline

Wat een heerlijk weekend hebben we achter de rug. De lente is begonnen. Vijf jaar geleden schreef ik daar ook al een blog over. Toen dacht ik dat de lente ook het einde van de crisis inluidde.
Ik heb het weekend besteed met alleen maar leuke dingen. En alleen maar relaxte dingen. Zaterdag de stad in gelopen, wat spulletjes op de markt gehaald en mijn haar laten knippen op een mini-festivalletje ter ere van Record Store Day. Amersfoort had de grootste Record Store Day van Nederland en mijn kapper had een mobiele haarstudio opgesteld, ongeveer tussen de bar en het podium. Dus daar zat ik, genietend van live muziek, in de zon, en mijn geknipte haar bevuilde het bier van de omstanders. Na zondagochtend eindelijk de sportschool weer eens met een bezoek te hebben vereerd zijn we 's middags van het weer gaan genieten met de hond in het bos. En aan het eind van de dag eten aan de tuintafel met een van Freddy's brouwsels.
Een oplaadpunt, zou Patrick van Hees zeggen. Volgens de Geluksprofessor bestaat de basis voor een gelukkig leven immers uit Doelen, Oplaadpunten en Mensen. Geluk is daarmee DOM.

Tijdens zo'n weekend kan je heerlijk tot rust komen door veel te doen. Zo heb ik dit weekend ook deze post 'geschreven'. In mijn hoofd, zoals ik dat wel vaker doe. Maar niet alleen de rust, ook mijn nieuwsfeeds hielpen me.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over wat het afnemende calvinisme voor jouw ontwikkeling betekent

Na een uur vertraging kwam ons wit/oranje vliegtuig met een schok in beweging vorige week donderdag op London Stansted. Een vlucht van 38 minuten voor de boeg na drie dagen Cambridge. Op naar Schiphol. De cabin crew ging ons safety instructions geven. Bij gebrek aan televisieschermen op onze budget flight, legden de stewardessen in het gangpad ouderwets uit waar de emergency exits zich bevonden, hoe het life vest werkt (inclusief hoe je 'm inflate door op het tuutje te blazen) en dat bij het wegvallen van de cabin pressure er oxygen masks uit het plafond komen. Deze dien je eerst bij jezelf op te doen en pas daarna bij eventuele kinderen.

Dit deed me denken aan de opening van de derde show van Acda en De Munnik: 'Deel 3: It's only cabaret but I like it' uit 2000. Het derde en uiteraard laatste deel uit een trilogie. Van de drie shows maakten zij een compilatieshow onder de toepasselijke naam 'Trilogie'. Daarbij gaven ze ook een 5-CD box uit met de drie volledige shows. Zowel Deel 3 als Trilogie zag ik in Carré.
Deel 3 opent met Paul als flight speaker. Hij legt uit dat er bij het wegvallen van de cabinedruk zuurstofmaskers uit het plafond zullen komen en je eerst zelf een masker over je gezicht moet doen, daarna pas bij je kind. En hij vult aan: "Mocht u twee kleine kinderen bij u hebben, beslis dan nu alvast welke u het dierbaarst is".

Ondanks dat je als ouder altijd je kind zult willen redden, is het noodzakelijk eerst voor je zelf te zorgen, juist zodat je ook voor je kinderen kunt zorgen. Een vorm van egoïsme die juist goed is.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over rollen hebben en rollen spelen

"Ieder mens heeft tenminste acht rollen". Eén van vele uitspraken die mij zijn bijgebleven van de Masterclass 'True Leadership' die ik vorige week volgde in Cambridge.
Als je het over rollen hebt heb je het al gauw over het 'spelen' van een rol. Terwijl het nou net gaat om het spelen van je eigen rol. Over jezelf zijn. Dus hoe werkt dit dan?

Ieder mens heeft wel echt tenminste acht rollen. Ga maar na: medewerker, buurman, partner, kind ouder, vriend, sportmaatje, muzikant, collega, vul maar in. Voor ieder van die rollen maken wij, bewust of onbewust gebruik van rolmodellen, waarvan wij gedrag imiteren.
Het klinkt misschien niet cool om een rolmodel te hebben. En al helemaal niet om die te gaan imiteren. In Cambridge hebben wij geleerd dat dit volstrekt normaal menselijk gedrag is dat bovendien heel nuttig is en nog veel nuttiger kan zijn als je hier bewust mee om gaat.
Frank Schaper, die hier al een boek over vol schreef met de titel 'Hoe je een geboren leider wordt' nam ons mee in zijn gedachtegoed.
Een rolmodel is iemand waarvan je bepaald gedrag waardeert. Gedrag dat jij ook zou willen laten zien. En of je het nou wilt of niet, je gaat dat gedrag imiteren. Een rolmodel kan een ontzettende mafkees zijn. Zelfs iemand die je persoon helemaal niet waardeert. Maar toch kan iemand iets doen op een manier die jou aanspreekt.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over mijn vriend Barry

Jarenlang werkte ik in een kroeg. Bier tappen, platen draaien, flessen gooien. De bink uithangen. Lol maken. Op het forum van de kroeg had ik de naam 'Barry' ingevuld. Barry de Barman. Onder die naam reageerde ik op berichten. Al gauw werd ik met die naam aangesproken. "Barry, voor mij drie bier!", zo klonk het over de bar. Met een brede lach, zweet op het voorhoofd, trucjes uithalend met flessen en glazen, bezorgde Barry mensen een mooie avond. Barry genoot van de aandacht. Barry gooide mensen de kroeg uit als ze niet luisterden. Barry barstte van het zelfvertrouwen.

Barry heeft mij veel gebracht. Barry heeft mij veel zelfvertrouwen gegeven. Door in het weekend de rol van Barry aan te nemen werd Barry steeds meer mijzelf.
In mijn blog in januari over jou, jezelf en jij schreef ik over de Authenticity Paradox van Herminia Ibarra. Kort daarna las ik een artikel in Intermediair over hoe je af en toe uit je comfort zone in je stretch zone moet stappen om zo bewust je comfort zone te vergoten.
Afgelopen week was ik voor een Masterclass in Cambridge. Dat dit betoverend was las je al in mijn vorige blog. Het ene na het andere interessante onderwerp bracht mij nieuwe inzichten en zette mij aan het denken. Ik heb ook veel 'connecting the dots' gedaan.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over een aanrader die ik iedereen gun

"Gisteravond lag ik op de oever van de Cam te kijken hoe de sterren tussen de wolken door schenen.
Over de rivier waar Cambridge de helft van haar naam aan te danken heeft waren we onder de bruggen door ge-'punt'. In deze inspirerende omgeving vol van kennis, nobelprijzen en wetenschappers kregen wij van Patrick de opdracht vanuit de ruimte in te zoomen op deze plek op de aardbol. Onszelf te zien liggen in het donker. En te bedenken wat wij zelf zouden willen bijdragen of uitvinden, waren wij zelf professor geweest.
Terwijl de vleermuizen mij om de oren vlogen realiseerde ik mij heel sterk waar ik was. De grootste superlatieven konden niet beschrijven hoeveel ik het naar mijn zin heb hier. Zoveel geleerd, gezien, ontdekt en gedaan.
Ik voelde me bijna bezwaard. Waarom mocht ik hier zijn? Maar al snel sloeg dat om in een gevoel van geluk. Ik voelde mij 'gezegend'. Wat een rijkdom dat ik hier mag zijn.

Lees verder op bijoeben.nl.