Ineens was er een boek. Dat was helemaal niet de bedoeling. Ik begon zeven jaar geleden van me af te schrijven. "Om het te delen of om het kwijt te zijn. Eens kijken of het werkt. Eens kijken of ik reacties krijg. Kijken of iemand er wat aan heeft. Kijken of ik vind dat ik er wat aan heb.", schreef ik in mijn welkomstblog in maart 2010. In mijn eerste 'echte' blog de volgende dag vroeg ik me al af of "eigen gewin niet vanzelf [komt] als je het beste voor het bedrijf nastreeft". Later die maand schreef ik over het gras van de buren dat zo groen lijkt in de lente. Maar in april begon het blog voor mij te werken. Ik schreef een vervolg over het gras van de buren. Het gaat niet om weggaan, het gaat om ergens zijn. Ik schreef over veranderen, maar nuanceerde meteen de volgende dag dat het niet gaat om de verandering, maar om waar je bent. Het gaat niet om de bestemming, zelfs niet om de reis. Het leven is een trektocht. De basis van mijn denkraam was geboren.
Jarenlang schreef ik, bedacht ik, concludeerde ik, herzag ik, verfijnde ik, bediscussieerde ik en schreef ik verder. Twee jaar later presenteerde ik mijn raamwerk (de pagina waar ik naar verwijs bestaat inmiddels niet meer). Een stappenplan voor persoonlijke ontwikkeling. En zo bouwde ik steeds verder. Steeds meer puzzelstukjes bouwden op tot een steeds sterker verhaal. En ieder puzzelstukje creëerde de vraag naar een nieuw stukje. Het werd een dominospel. En zo begon de vraag 'wanneer komt je boek uit?' steeds vaker voorbij te komen. Maar nee, ik? Een boek schrijven? Dat kan toch niet? Nee, dat ging niet gebeuren. Wat dachten ze wel? Maar mijn redenen om het niet te doen werden steeds slechter. En van het een kwam zo het ander.
Lees verder op bijoeben.nl.
