Op zoek naar een nieuwe klus liep ik tegen een typische sollicitatievraag aan. Hoe ik om ga met conflicten. Gekke vraag eigenlijk. Als je om zou moeten gaan met conflicten ben je daar in verzeild geraakt. Kan gebeuren natuurlijk. Maar ik doe er niet aan.
Van 80% van de sollicitanten weet ik in het loopje van de receptie naar de vergaderkamer al wat er uit het gesprek gaat komen. Dat feit vertel ik ook wel eens aan anderen. Daar word ik wel eens op aangevallen. Dat dat echt niet kan. Dat je niet op een eerste indruk af moet gaan. Dat ik dat niet zomaar voor iedereen kan bepalen. Don't judge a book by it's cover. Dat werk. En toch heb ik het acht op de tien keer bij het rechte eind. Self fulfilling prophecy? Toch niet.
Ik schrijf telkens over individualisering. En ik ben niet de enige. Iedereen roept maar dat we ons steeds meer op ons zelf richten. De afgelopen vakantie ben ik er achter gekomen dat dat onzin is. In ieder geval voor een deel. Nu is vakantie altijd een tijd waarin je tot heldere inzichten kunt komen. Ik lees graag als ik op vakantie ben. Deze zomer heb ik me verdiept in het thema 'netwerkmaatschappij'. Een interessante ontwikkeling.
Mijn vaste lezers weten het nu onderhand wel. De wereld verandert. Flexibilisering, digitalisering, individualisering... Voor de nieuwe generatie is dit allemaal doodnormaal. Flexibel, digitaal, individueel. Het Nieuwe Werken? Hoezo is dit mijn werkplek? 9 tot 5? 
Het verband tussen Nederland en verwennerij is niet zomaar logisch. Wij zijn nuchter. Doe maar gewoon, doe je gek genoeg. Stamppot eten. Maar toch ligt verwend zijn dichter bij onze cultuur dan je misschien denkt.
Een collega* van mij is linkshandig. Dus heeft ze moeite met netjes schrijven op een whiteboard. Maar ze is wel heel netjes, zegt ze. Dat komt omdat ze zo slim is. Want Einstein was ook linkshandig.
Op school heb ik geleerd over het fiduciaire stelsel. Het vertrouwen (fiducie) dat de muntjes en papiertjes waarmee je betaalt een bepaalde waarde vertegenwoordigen. Initieel werd er betaald met goud of zilver en bepaalde het gewicht van de munt hoeveel de munt waard was. Papier geld ontstond als waardepapier (eigendomsbewijs) voor goud en zilver dat bij een bank in beheer was gegeven. Meer daarover lees je hier. 
Het is al zo lang crisis dat het begint te wennen. De kredietcrisis heet hij. Hij heeft zelfs een eigen Wikipedia-pagina. En hij begon in 2007. Op Wikipedia staat overigens dat ergens medio 2011 de kredietcrisis ten einde was. Maar vervolgens ging hij over in de Europese staatsschuldencrisis. Ook goed.
Ik sprak een andere collega. Hij had ook een mooie theorie. 
De laatste weken zijn de oppositiepartijen weer veel in het nieuws. Gisteren was het opstappen van Hero Brinkman uit de PVV voor de oppositie reden om weer eens te gaan roepen dat het nu echt tijd werd voor nieuwe verkiezingen. Ik zeg niet graag iets over de politiek, want ik heb er te weinig verstand van. Sowieso heb ik me vaker verbaasd over de vraag wie ons land nu eigenlijk regeert. Politici zijn uiteindelijk, net als veel managers, uit op persoonlijk gewin. Zij moeten aan de macht. Dus als er een reden is om het bestaande kabinet om te duwen zodat je van oppositiepartij naar coalitiepartij kunt transformeren, dan lijk je dat niet na te moeten laten. Of dat schadelijk is voor het land is minder relevant.
Bij ieder gesprek dat wij hebben over PMO komen de termen 'business case' en 'toegevoegde waarde' aan de orde. En de vraag hoe je deze kwantitatief maakt en dus hoe je PMO intern en extern verkoopt. Natuurlijk hebben PMO-dienstverleners hier last van, maar de PMO's zelf hebben hier ook tegen te vechten. Zeker nu de economische wind niet de juiste kant op waait. Vanuit Ordina werd al eens een Ronde Tafel rondom dit thema georganiseerd.
