Over Prada, PMO en plezier

Gisteren was die fantastische film ´The devil wears Prada´ weer op TV. Plot volgens Wikipedia:

Andrea 'Andy' Sachs heeft moeite om een eerste baan te vinden als journaliste. Bij gebrek aan betere opties solliciteert ze bij het modetijdschrift Runway, waar ze de tweede assistente wordt van hoofdredactrice Miranda Priestly. Het werk is weinig journalistiek, maar Andy hoopt met Runway op haar cv deuren te openen naar betere opties.

Priestly blijkt een ramp om voor te werken. Zij eist dat iedereen zich naar al haar grillen buigt iedere keer dat ze spreekwoordelijk met haar vingers knipt. Met een betere toekomst ten doel, zet Andy niettemin alles op alles om te voldoen aan de onmogelijke eisen van de hoofdredactrice en in de smaak te vallen bij haar snobistische werknemers.

Prachtig natuurlijk. Maar nu komt de link naar PMO.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over waarom individualisering een halve mythe is

Ik schrijf telkens over individualisering. En ik ben niet de enige. Iedereen roept maar dat we ons steeds meer op ons zelf richten. De afgelopen vakantie ben ik er achter gekomen dat dat onzin is. In ieder geval voor een deel. Nu is vakantie altijd een tijd waarin je tot heldere inzichten kunt komen. Ik lees graag als ik op vakantie ben. Deze zomer heb ik me verdiept in het thema 'netwerkmaatschappij'. Een interessante ontwikkeling.

De maatschappij verhardt, mensen richten zich op eigen gewin, op het behalen van de hoogste trede op de behoeftepiramide. We doen wat we leuk vinden, specialiseren in 'ons ding doen'. Klopt allemaal. Individualisering is daarmee een feit.
Maar hoe meer we individualiseren, hoe meer we elkaar nodig hebben.

Lees verder op bijoeben.nl.