Over het maken van keuzes voor een leuker leven

Met verbazing las ik de kop van een artikel in het NRC dit weekend: "Opgebrand? Dat ligt dus niet alleen aan jou". Mensen die zich bij voorkeur in een slachtofferrol plaatsen zullen de wereld van vandaag hier absoluut in herkennen. Tijdens een kopje thee zullen zij elkaar bevestigend gerust stellen: "Zie je wel? Het ligt niet aan mij." "Ik kan er ook niks aan doen." Lekker de verantwoordelijkheid bij anderen leggen.
Ik lees: "Een burn-out krijg je altijd van te hard werken. Het overkomt mensen die te veeleisend zijn en te weinig ruimte nemen hun hoofd leeg te maken. Door te veel van het goede te willen, rennen ze zichzelf voorbij.", waarna de vraag gesteld wordt: "Maar als een op de zeven mensen zich emotioneel uitgeput voelt door het werk, kun je dan eigenlijk nog wel spreken van een individueel probleem?".

Het buiten jezelf leggen van de verantwoordelijkheid voor wat je overkomt is een prima manier om jezelf aan een burn-out te helpen. Het toeschrijven van gebeurtenissen aan 'toeval', of 'pech' maakt je een slachtoffer van de situatie. Uit onderzoek is gebleken dat je bijna de helft van je geluksgevoel zelf bepaalt. Hoe jij naar gebeurtenissen kijkt wordt bepaald door je kennis, je ervaring, je opvoeding, je religie en zelfs voor een deel door je DNA. Voor een deel ligt dit vast, maar voor een groter deel kun je dit aanpassen.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over hoe jij vergeten wordt in de omslag naar zelfsturende teams

Of 'de crisis' nou voorbij is of niet, de druk staat nog steeds op de ketel. De estafetteloop aan ontslagrondes in de financiële sector is eindeloos. Ooit iconische merken in 's lands winkelstraten verdwijnen één voor één. Disruptie is aan de orde van de dag.
'Vernieuwen of verdwijnen' was de titel van de Ordina Open Innovatiedagen afgelopen week. Wendbaarheid is een vereiste. Doe je niet mee met de ontwikkelingen, lig je er binnen de kortste keren af. Dan doe je gewoon niet meer mee. En die ontwikkelingen volgen elkaar steeds sneller op, dus heeft het geen zin met lijvige projectplannen te proberen de olietanker wat bij te draaien. Je moet je organiseren in kleine teams die als speedbootjes met korte bochten kunnen reageren en anticiperen op de veranderingen.

Tot zover geen nieuws. De boeken, trainingen en artikelen hebben de markt al geruime tijd verzadigd. Termen als 'agile' en 'scrum' worden zo langzamerhand gemeengoed op de werkvloer. Steeds meer bedrijven schakelen deels of in zijn geheel (her en der vooral in naam) over van een traditionele 'hark-gestuurde' lijnorganisatie naar teams, squads of 'het Spotify-model'. Hele belangrijke bewegingen om het koppie boven water te houden door continu te innoveren. Bovendien is er meer ruimte voor eigen initiatief, voor afwisseling en om je eigen werk leuker te maken. Daar ben ik natuurlijk alleen maar heel erg voorstander van. Maar er wordt één heel belangrijk aspect van een team vergeten: jij.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over reageren, regeren en regisseren

Vorige week pleitte ik voor minder druk zijn. Gewoon door het niet te zijn. Niet meer zeggen dat je druk bent. Impulsen negeren. Maar dat was wel een beetje erg makkelijk gezegd. Want zelf als je na het lezen van die blog al vond dat je het er mee eens was, is het maar zeer de vraag of je er wat aan bent gaan doen.

En waarschijnlijk is dat niet het geval. Want zelfs met de beste intenties ga jij niet veranderen. Er zijn maar twee redenen om echt een verandering bij jezelf voor elkaar te krijgen: noodzaak of passie. 

Een noodzaak kan allerlei achtergronden hebben. Een arts die tegen je zegt dat als je nu niet stopt met roken je binnen zes maanden je laatste adem uitblaast kan een goeie stimulans zijn om je gedrag te veranderen. 

Passie komt vanuit jezelf. Als je ergens echt enthousiast voor bent, een intrinsieke motivatie hebt om er mee aan de slag te gaan, heb je een kans dat het je gaat lukken. Nu vind ik 'passie' altijd een beetje een vies woord. Omdat het iets te vaak gebruikt wordt. Maar goed, je begrijpt wat ik bedoel. 

De verandering die je voor ogen hebt, in dit geval minder druk zijn, moet er wel een zijn die je verder brengt richting je doelen. Uitgangspunt is dat je weet wat je doelen zijn. Ik zal mijn pitch voor het volgen van mijn training of het lezen van mijn boek maar eens achterwege laten. Met een heldere set doelen en de overtuiging dat je die ook wil gaan behalen, dat deze bovendien randvoorwaardelijk zijn voor een gelukkig leven, creëer je zelfs een beetje noodzaak. 

Maar dan? Hoe krijg je jezelf dan veranderd?

Lees verder op bijoeben.nl.

Over hoe cool het is om te zeggen dat je niet druk bent

"Jij bent ook altijd druk, hè?", hoor ik vrij vaak. Maar stiekem is dat helemaal niet zo. Ja, ik ben verantwoordelijk voor een van onze grootste klanten, ik geef trainingen, ik zit in wat projectgroepen, bemoei me graag met alles waar ik denk een steentje te kunnen bijdragen om het bedrijf beter te maken, ik schrijf blogs. En dan heb ik ook nog een gezin, twee kinderen, een hond. O ja, en natuurlijk mijn eigen bedrijf!
Maar nee, ik ben niet heel vaak druk. "Druk zijn is een keuze", antwoord ik vaak.
Ik maak dingen graag simpel. En ik leg de verantwoordelijkheid graag bij jezelf. Mijzelf in dit geval. En sinds ik Tony Crabbe in maart zag bij RTL Late Night, zeg ik: "Druk zijn is voor sukkels".
Maar kan je dan zomaar zeggen dat je niet druk bent? Hoe cool ben je dan?

Lees verder op bijoeben.nl.

Over waarom iedereen mijn training moet volgen

Gisteren werd ik geïnterviewd door een collega. Hij doet een Master Bedrijfskunde naast zijn werk en is aan het afstuderen op de vraag in hoeverre de structuur van organisaties wendbaarheid en innovatie stimuleert of juist beperkt. We raakten in gesprek over onze werkgever, onze klanten, organisaties in het algemeen. Al gauw stelde ik dat een organisatiestructuur, de 'hark', nooit bepalend kan zijn voor de wendbaarheid (of 'agility') van een organisatie. De motivatie van de mensen bepaalt de wendbaarheid. Die motivatie kan wel meer of minder gestimuleerd worden door een (management-)cultuur. In een organisatie waar buiten de lijntjes kleuren direct en hard afgestraft wordt, zal er minder outside the box gedacht worden.

We hadden de basisaanname voor de onderzoeksvraag zonder overleg overgeslagen. Dat organisaties wendbaar en innovatief moeten zijn om bij te blijven, dat weet iedereen inmiddels. Dat een organisatie een bepaalde vorm van 'relevantie' moet brengen voor haar (potentiële) consumenten ook. Met de op haar einde lopende crisis is de 'war on talent' ook ineens weer een topic waardoor een organisatie ook relevant voor sollicitanten moet zijn.
Maar als niet de structuur van een organisatie maar de motivatie van haar werknemers de wendbaarheid bepaalt, hoe zorg je er dan voor dat je wendbaar bent of wordt?

Lees verder op bijoeben.nl.

Over een stapje in het ondiepe

Een paar weken geleden kreeg ik een bal uit onverwachte hoek gekaatst. In onze training 'En nu ik' gaan we op zoek naar wat mensen drijft, wat hun doelen zijn en wat ze tegenhoudt om daar dichterbij in de buurt te komen. De training is erg praktisch en persoonlijk. Na een van de oefeningen, waarin we de vraag beantwoorden wat je zou doen als geld geen beperkende factor zou zijn, stelde één van de deelnemers mij de vraag wat ik zou doen in dat geval. Tot mijn eigen verbazing gaf ik direct in twee prachtige volzinnen antwoord. Een antwoord dat ik zelf nog niet bedacht had, maar ik dus in mijn onderbewuste al eens geformuleerd had. Helaas heb ik de zinnen niet onthouden. Ik was er nogal van onder de indruk. Het kwam erop neer dat ik dan veel meer tijd zou besteden aan de onderwerpen waar we op dat moment mee bezig waren: succes en geluk en waarom we het ons zo moeilijk maken om in de weg daarnaartoe stappen te zetten.
Natuurlijk stelde de slimme, vers getrainde deelnemer mij de vervolgvraag: waarom ga je dat niet doen dan? Ik wist me redelijk te redden dat ik goed op weg was, ik toch echt daar die training stond te geven, maar eigenlijk waren het slappe excuses.
Mijn onderbewuste had gesproken.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over stress, rust, ontwikkeling en heel veel boeken en blogs

Het is alweer anderhalf jaar geleden dat ik mij intellectueel liet verwennen in San Francisco op Dreamforce, de jaarlijkse 'feestweek' van Salesforce. Op dit fantastische seminar in deze fantastische stad draaide het niet alleen maar om software. Ik leerde ook veel over veel minder tastbare dingen. Over leven in het heden, de 'power of now', tot aan meditatie aan toe. De keynotes van Arianna Huffington (oprichtster en hoofdredacteur Huffington Post) in gesprek met Eckhart Tolle (schrijver en leraar), maar ook de door Klaus Schwab (oprichter en voorzitter van het World Economic Forum) geïntroduceerde (toen nog) Senator Hillary Clinton brachten me kort na de conferentie al aan het denken, wat ontaardde in een blog over succesvol worden door je eigen rol te spelen in het heden.

De laatste maanden ben ik me verder aan het verdiepen in deze onderwerpen, die aan het andere uiteinde staan van 'stress' in het spectrum. Mijn laatste blog was er al een resultaat van, over uit gaan in plaats van altijd aan.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over uit gaan in plaats van altijd aan

Ik zit op Eerste Paasdag na het Paasontbijt een artikel te lezen van De Correspondent. Ik ben altijd op zoek naar content. Nieuwe inzichten en ideeën. Ik sta 'altijd aan' met een onstilbare honger voor informatie. Informatie om te gebruiken in mijn werk, mijn blogs, mijn boek en mijn trainingen. 

Als je doet wat je leuk vindt, je van je hobby je werk hebt gemaakt, is enerzijds je werk-privébalans optimaal. Je hebt nooit het gevoel aan het werk te zijn en hebt altijd lol. Anderzijds sluipt het risico van 'altijd aan' en dus nooit opladen erin. 

Zeker in een wereld waarin we niets meer 'maken' maar alleen maar managen, vergaderen, overleggen en problemen oplossen is ons werk nooit 'af'. De voldoening van een product dat je zelf hebt gemaakt en naar over je schouder kunt kijken als je aan het eind van de dag naar huis loopt is er niet. 

En doordat de grens tussen werk en privé zo vaag is, is een tegenslag op het werk ook direct een tegenslag privé. Wordt er niet naar je geluisterd op je werk, besta je niet en ben je als mens niet relevant.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over zijn wie ik altijd al was

Gelukkig is er #oudedoosdinsdag. Iedere dinsdag slinger ik een blog uit mijn archief de social media in. Nieuw materiaal is schaars de laatste tijd. Eén post in december, één in januari. Daarvóór was het zomer.

Ik zit ergens tussen een writer's block, een inspiratie-explosie en alles al gezegd hebben. https://t.co/48t129irAN #oudedoosdinsdag

— Frank Oeben (@Oeben) 22 december 2015

Nog steeds zit ik middenin de driehoek tussen een writer's block, een bonk inspiratie en niets nieuws te melden hebben. Nog meer is het dat ik middenin een bord spaghetti lig waarin ik zoveel verbanden zie dat ik geen idee heb waar ik moet beginnen. Verbanden die misschien alles wat ik tot nu toe heb geschreven in een nieuw perspectief plaatsen.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over Herman Finkers, Benedictus, Maslow en de zin van het leven

Vorige week had ik een goed gesprek met een collega over haar missie. Haar bestaansrecht. En over
de vraag waarom we ons zo druk maken over de plek die ons werk in ons leven inneemt. In de 'zoektocht naar gelukkig werken' maken we doelstellingen, volgen we cursussen en klagen we heel de dag door over hoe het zou moeten zijn. Tegelijkertijd valt ons op dat mensen makkelijker hun relatie verbreken omdat "hij niet de ware is" dan dat ze hun baan opzeggen.

Ieder antwoord brengt mij een nieuwe vraag. Hoe meer je weet, hoe minder je weet is een aloude Oosterse wijsheid. En hoe verder je komt, hoe groter de vragen worden. Dat is ook de reden van mijn vier maanden durende 'blogstilte' afgelopen jaar. Te grote vragen om in één blog op te lossen. 

De belangrijkste vraag is die waarom het onderwerp waar ik zo graag over schrijf enerzijds zo populair is en anderzijds zo weinig aandacht krijgt. Gelukkig zijn, jezelf worden, the pursuit of happiness, noem het maar op. Bladen, boeken, blogs, beurzen genoeg. Maar op straat loopt iedereen elkaar voorbij op weg naar een bestemming waar ze niet heen willen.

Het onszelf moeilijk maken, dat is onze natuur. Vorige maand volgde ik een tweedaagse training over persoonlijk leiderschap die me nieuwe antwoorden gaf. Dezelfde training van waaruit ik de opdracht kreeg een boek te kiezen uit de meegebrachte bibliotheek. Ik koos Paulo Coelho's 'De Alchemist', dat mij het antwoord gaf op een belangrijke levensvraag die ik eerder van een collega kreeg, waarop ik een antwoord heb gegeven op een van de laatste dagen van vorig jaar.

In de training leerde ik dat alle waarnemingen en gedachten die bij je binnenkomen, eerst langs een risico-assessment moeten in je amygdala.

Lees verder op bijoeben.nl.