Vanavond heb ik tijdens onze teammeeting mijn vertrek aangekondigd. Geen makkelijk besluit. En al helemaal niet om dat voor de groep te doen die ik zelf heb opgebouwd. De meeste mensen heb ik zelf geworven. Voor een groot deel van de toppers is het hun 'eerste baantje'.
Ik heb besloten dat de fase waar het team nu in moet gaan niet de fase is waarin ik op mijn sterkst ben.
Dik twee jaar geleden ben ik gestart met het opbouwen van een nieuw team. Een team rondom een nieuwe propositie. Het bij elkaar brengen van kennis en talent, het vormen van een team. Dat team is volwassen aan het worden en ik merk dat de spanning er voor mij af is. De focus ligt niet op groei, maar op kwaliteit. Er moet gemanaged worden in plaats van gebouwd. Ik wilde graag manager worden, dat ben ik nu. Ik wilde buiten mijn comfort zone treden om te ontdekken of dit mijn plek zou zijn. Maar ik heb ervaren dat ik alleen maar manager kan zijn van groei en ontwikkeling.
Bovendien staat er nu een managementteam waar ik 'mijn kindje' graag bij achterlaat.
Het feit dat het nu een team is in plaats van mijn eigen eilandje zet mij ook in mijn zwakte. Ik weet dat ik er niet zo goed in ben om dingen samen te doen. Ik moet absoluut onderdeel zijn van een keten en veel contact hebben met mensen. Maar in een team met mensen met dezelfde verantwoordelijkheden ben ik niet succesvol. Samenwerken is nu eenmaal niet samen doen. Ik heb weer wat over mezelf geleerd. Ik weet weer beter wat mijn rol moet zijn in het heden.
En je ziet het al, allemaal ik, ik, ik. Want ja, dat vind ik nu eenmaal belangrijk. En voordat ik echt met de botte bijl ga hakken omdat de scherpte er vanaf is, zet ik een stap.
Lees verder op bijoeben.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten